green-and-elastic

Delikatnie dotykał opuszkami palców chropowatych powierzchni waszych ciał, obcych zestawień tkanek i nerwów. Chłód skór przeszywał mu dłonie. Dławił się, wypływającymi z waszych krtani, nieuporządkowanymi równoważnikami zdań, czasownikami w formie bezosobowej, aspektem niedokonanym, byciem przez małe b. Podniósł powieki, aby po raz ostatni spojrzeć na wasze twarze (nie bez obrzydzenia, udręczenia, PRAGNIENIA ODDALENIA). Obmyślił misterny plan ucieczki, ucieczki poza tu i teraz. Skrupulatnie u&#322

Spoglądam na ciebie zza szyby przebiegle skonstruowanych, sztucznie wyprodukowanych endorfin. Dźwiękoszczelna tafla odbija każdą sylabę bezwiednie wykrzykiwanych przeze mnie zdań. Próbuję rozbić szkło, ranię sobie dłonie... Szyba jest klatką o stalowych prętach.

Słowo-impuls, wędrujące z mózgu, zawraca analizując nieistotność swojego bytu (a może istotność niebytu?). Każda z komórek pobudzana intensywnością ciszy drga... Krtań rozsadzają stężone cząsteczki milczenia. Duszę się.